ما رایت الا جمیلا
الگوبرداری از رفتار حضرت زینب(سلام الله علیها) در قبال امام حسین(علیه السلام)
حضرت زینب (سلام الله علیها) به بشریت این درس را دادند که ای اهل عالم، باید برای همراهی با امام زمان خود تمام زندگی‌تان را وقف او کنید و این خود زمینه‌ای است برای اینکه مورد تعلیم و تربیت امام (علیه السلام) قرار گیرید.
زینب کبری (سلام اله علیها) به حق، زینت امامان خویش بود و با رفتار زیبای خود در قبال ایشان توانست به اوج قلۀ معارف الهی دست یابد، مصداق ما آنجایی است ایشان به شدت در کودکی گریه میکردند؛ او را در آغوش مادر قرار دادند، اما آرام نگرفت، در آغوش پدر هم آرام نمی‌‌گرفت و حتی در آغوش جد بزرگوارشان، اما هنگامی که ابا‌عبدالله (علیه السلام) وارد شدند، نگاهشان به حضرت افتاد و در آغوش برادر قرار گرفتند، دیگر از گریه و بی‌‌تابی خواهر خبری نبود و آنچنان به آرامش رسیدند که حتی لبخندی ملیح بر چهرۀ ایشان ظاهر شد و این نشان از این دارد که ایشان از همان ابتداء به طور محض تسلیم و غرق در امام خویش بودند و انگار برنامه الهی بر این بود میان این خواهر و برادر حبّی عجیب وجود داشته باشد، در این رهگذر بود که ایشان آن جملۀ تاریخی و الهی را در روز عاشورا بیان می‌‌فرماید که این نتیجۀ رشد ایشان توسط امامشان بوده است؛ در واقع اگر این بانوی مکرمه می‌خواستند به وقایع عاشورا و شهادت عزیزانشان صرفاً از جنبۀ حماسی و خون و شمشیر نگاه کنند، هیچ وقت چنین کلام نورانی‌ای را «ما رأیتُ إلا جَمیلا» بیان نمی‌‌فرمودند و این بیانگر آن است که ایشان از منظری دیگر به این برنامۀ الهی نگریسته است، به عبارت دیگر، نوع نگاه حضرت زینب (سلام الله علیها) با نگاه دیگران به ماجرای عاشورا بسیار متفاوت است، ایشان چطور و از چه زاویه‌ای نگاه میکردند که فرمودند جز زیبایی ندیدم، چطور می‌شود آدمی کشته شدن عزیزانش را ببیند و اینگونه سخن بگوید؟ چرا دیگران چنین ندیدند؟
